মৃত্যুৰ সদাগৰ, যাৰ ভয়ত এৰাতিৰ ভিতৰতে প্ৰাণ ৰক্ষা কৰি পলাই আহিছিল ভাৰতীয় লোক

গুৱাহাটী, ৪ ফেব্ৰুৱাৰীঃ ৫০ ৰ পৰা ৬০ ৰ দশকত উগাণ্ডাত ভাৰতীয় ব্যৱসায়ীৰ উত্থান হৈছিল। উগাণ্ডাৰ সমগ্ৰ অৰ্থনীতি এই ধনী ভাৰতীয়সকলৰ ওপৰতে নিৰ্ভৰ কৰিছিল। আৰম্ভণিতে সকলো ঠিকেই আছিল, তাৰ পিছত এদিন এনেকুৱা এজন উদণ্ড স্বৈৰশাসক শাসনভাৰ গ্ৰহণ কৰে, যাৰ ফলত সকলো বিনষ্ট হৈ পৰে। এই নিষ্ঠুৰ শাসকজনৰ নাম আছিল ইদি আমিন, যাক কোনেও ভাল পোৱা নাছিল কিয়নো এই নিষ্ঠুৰ শাসকজনে বাহিৰৰ লোক অৰ্থাৎ ভাৰতীয় লোকসকল পৰোক্ষভাৱে আঁতৰ কৰিব খুজিছিল। 

তেজত গা ধুবলৈ ভাল পোৱা আমিনে কেৱল ভাৰতীয়সকলক তেওঁৰ দেশৰ পৰা বাহিৰ কৰাই নহয়, বৰঞ্চ পৰিয়ালবোৰকো বাহিৰ কৰিছিল, যিয়ে ভাৰতীয়সকলক সহায় কৰিছিল। আমিনৰ শাসনকালতত দেশৰ শতাধিক ঠাইত গণ কবৰ পোৱা গৈছিল। তেওঁলোকৰ মাজত বহুতো মৃতদেহ দেখি মানুহৰ শৰীৰ কঁপি উঠিছিল। উগাণ্ডাৰ এই একনায়ক ইদি আমিনে তেওঁৰ শাসনকালত ভাৰতীয় মূলৰ প্ৰায় ৮০ হাজাৰ লোকক দেশ ত্যাগ কৰিবলৈ নিৰ্দেশ দিছিল।  উগাণ্ডাৰ প্ৰতিটো পৰিয়ালে যিমানেই প্ৰভাৱশালী নহওঁক কিয়, কেৱল এটা চুটকেচ আৰু পাঁচ হাজাৰ টকা লগত নিবলৈহে অনুমতি দিয়া হৈছিল। এই সকলোবোৰ পৰিয়াল আছিল যাৰ কোটি কোটি টকাৰ সম্পত্তি আছিল, কিন্তু তেওঁলোকৰ জীৱন ৰক্ষা কৰিবলৈ দেশৰ পৰা পলায়ন কৰিব লগা হৈছিল।